Mówi się o nieprzemijającej wartości kultury chrześcijańskiej, jako zjawisku wiecznie trwałym. Jednak społeczne przemiany mentalnościowe z obyczajowo-etycznych na konsumpcyjno-bytowe podważają tę tezę.
Kultura chrześcijańska wywodząca się wprost z Dekalogu przestała być drogowskazem dla ludzi sytych, egoistycznie przedkładających dobrobyt - powiedzmy od razu - dobrobyt zbędny, bardzo kosztowny i niemożliwy do osiągnięcia wprost z dochodów własnych, które zapewniają, co najwyżej, normalną egzystencję ludzką. A normalna egzystencja to gwarancje wyżywienia, schronienia domowego z komfortem techniki gospodarstwa domowego i nowoczesności kontaktu ze światem, dostęp do udogodnień publicznych (edukacja, komunikacja, kultura), bezpieczeństwo publiczne.
Jednak w myśl zasady: „apetyt rośnie w miarę jedzenia” ludzie ulegli manii gromadzenia mnogości dóbr wyłącznie dla snobizmu ciągłego „rozszerzania” komfortu życia. W tej gonitwie są jednak bariery ograniczające ten wyścig. Są to dochody. Ponieważ wydolność zarobkowania własną pracą jest ograniczona, ludzie (przy wykorzystaniu swojej inteligencji) bezceremonialnie sięgają po owoce pracy innych. A taka postawa jednoznacznie łamie przykazania dekalogu, fundamentu kultury chrześcijańskiej. Więc inteligentny egoizm ludzki systematycznie tę przeszkodę usuwa.
Praktycznie wszystkie obszary współczesnej cywilizacji obyczajowo-technologicznej są przedmiotem ataku w imię egoizmu zaspakajania własnej, ludzkiej próżności wygodnego życia, a więc życia bez ograniczających barier chrześcijańskiej kultury obyczajowej.
Wymienię tylko niektóre z tych obszarów jak: a) normy seksualne i rodzinne, b) normy etyki ekonomicznej (zwanej kiedyś uczciwością kupiecką), c) normy obywatelskie, d) normy solidarności międzyludzkiej.
Normy te są powszechnie łamane przez różne ośrodki życia publicznego jak:
Ad. a) feminizm z lobby homoseksualnym (LGBT) niszczą bezceremonialne zdrowe normy życia seksualnego i rodzinnego,
Ad. b) wszystkie korporacje finansowo producenckie - rozmyślnie - w imię swoich zysków - niszczą uczciwość kupiecką oszukańczymi reklamami, zakłamanymi kontraktami klienckimi, jakością produktu, zaniżanymi wynagrodzeniami pracowników,
Ad. c) bezceremonialne oszukiwanie obywateli kłamliwymi programami politycznymi o złudnych nie realnych obietnicach w imię podstępnej taktyki wyborczej,
Ad. d) fałszywym interpretowaniem solidarności międzyludzkiej opartej na państwowym mecenacie wspierania grup społecznych (przemysł, instytucje) za publiczne pieniądze (podatnika), co nie jest solidarnością tylko wyzyskiem, bo z pieniędzy biedniejszych wspiera się wyłącznie z politycznego interesu lepiej sytuowanych.
Oto niektóre przykłady mechanizmów zupełnie sprzecznych z kulturą o dekalogowym rodowodzie, więc sprawcy tegoż zmieniają filozofię szczęścia ludzkiego uwolnionego od reguł krępowanych zasadami dekalogu zastępując je zupełną swobodą zachowań bez owych krępujących norm.
Filozofii tej ulegają coraz szersze kręgi społeczeństw dobrobytu i ich parlamentarni reprezentanci tworząc prawa coraz bardziej oddalone od kultury chrześcijańskiej, czemu zaczynają juz ulegać nawet religie chrześcijańskie (hemośluby), a katolicki Kościół w Polsce głośno wspiera ruchy polityczne wymienione w punkcie „c” dotyczących łamania norm chrześcijańskich.
Czy w tak dynamicznej przemianie obyczajowej życia publicznego i uleganie jej także przez wyznania chrześcijańskie można mówić o „nieprzemijających” wartościach kultury chrześcijańskie?
Jeżeli społecznościom z obszaru kultury chrześcijańskiej nie zależy na kultywowaniu tych wartości muszą one zginąć. I zginą!
No chyba, że Zachód ocknie się z amoku dobrobytu bez zahamowań!
