Zapewne inspiratorzy najnowszej ustawy o TK z 22. lipca nie zamierzali dawać opozycji podstaw do jej zaskarżenia. Stało się jednak inaczej, bo treść ustawy jest tak gęsto naszpikowana mechanizmami paraliżującymi konstytucyjną rolę Trybunału, że prawie w całości stanowi jeden wielki argument zasadności jej zaskarżenia. Dlaczego? Bo wbrew reguł ustrojowych państwa uprawnia władze wykonawczą do ingerowania mechanizmami umożliwiającymi uzależnianie trybu orzekania TK od działań władz wykonawczych.
*kolejkowanie spraw /likwidacja uznaniowości trybunału dot. wagi spraw/,
*obligatoryjne uczestnictwo prokuratora generalnego w sprawach rozpatrywanych przez Trybunał w pełnym składzie /możliwość rządu w odwlekania rozpraw/,
*prawo trzech sędziów do wymuszenia, by sprawa była rozpatrywana w pełnym składzie Trybunału /umożliwianie uczestnictwa prokuratora generalnego - patrz wyżej/
*możliwość blokowania wydawania orzeczenia przez czterech sędziów,
*wyrok TK do publikacji kieruje premier zamiast - jak obecnie - prezes Trybunału /rażąca ingerencja w tryb publikacji/
*wyłączenie wyroku TK z 9. marca 2016 r z obowiązku publikacji /wyrok stwierdzający niekonstytucyjność tejże ustawy/,
*wymuszenie do orzekania dublerów /wybranych przez PiS na miejsca obsadzone/,
i wiele innych proceduralnych z wpływem rządu na ich przebieg.
Oczywisty konflikt tych zapisów ustawie o TK bez lingwistycznego wysiłku ułatwia zaskarżenie ustawy, co też zrobili: PO, Nowoczesna KOD, RPO.
Upór PiS w zaostrzaniu ustrojowego konfliktu konstytucyjnego z demokratyczną opozycją w kraju, Komisją Europejską, Komisją Wenecką i wszystkimi naczelnymi instytucjami sądowymi w Polsce świadczy o niejasnych zamiarach tej partii co do metod sprawowania władzy niedwuznacznie wskazujące na poświęcenie demokracji w imię skuteczności realizowania polityki PiS.
Dziwi jedynie, że partia ta nie dostrzega swojej pogłębiającej się izolacji w europejskim obozie demokratycznym i środowiskach krajowych, co źle wróży stabilizacji państwu prawnemu.
Widać zagadka ta ma jakieś ukryte „drugie dno”, dno tajemnicze, bo obecne zachowanie władzy w żaden sposób nie da się uzasadnić polityczną racjonalnością na tle skomplikowanych zjawisk politycznych w Europie i świecie.
Zagadkowość postawy władzy nigdy nie służy czytelności stosunków politycznych w państwie, czego objawy są już dostrzegalne na tle komplikującej się sytuacji budżetowej kraju.
I znowu „konstytucyjna” piłka jest po stronie Komisji Weneckiej i UE. A to też mocno nam szkodzi
Komentarze